nie wierze w kościół

Nadprzyrodzone wizje w Kościele. Fenomen objawień prywatnych: w co należy wierzyć, w co można wierzyć, a w co nie należy wierzyć? W Kościele zdarzają się ludzie, którzy mają nadprzyrodzone wizje i czują się powołani do obwieszczenia ich innym. Jaki stosunek powinniśmy mieć jako chrześcijanie do tego typu zjawisk? Trzeba Ja nie wierze w Boga mam 13 lat a nie wierze już od daaawna na religie nie chodze . :3 Wsumie sam nie wiem dlaczego nie wierze tak jakoś . Uważam, że to wszystko to kłamstwo . Uważam, że to wszystko to kłamstwo . Indeks ksiąg zakazanych. Indeks ksiąg zakazanych ( łac. Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius) – opracowywany i ogłaszany przez Kościół katolicki spis dzieł, których nie wolno było czytać, posiadać i rozpowszechniać bez zezwolenia władz kościelnych. W indeksie umieszczane były publikacje uznane za niezgodne z CHRYSTUS TAK, KOŚCIÓŁ NIE. Ks. Dawid Pietras. W styczniu 2006 roku zmarł jeden z najwybitniejszych żydowskich nauczycieli – Yitzak Kaduri. Na jego pogrzebie było 300 000 Żydów. Na kilka miesięcy przed swoją śmiercią spisał na małej karteczce ostatnie słowa. Odpieczętowana po jego śmierci notatka brzmiała: MESJASZEM, KTÓRY WIERZĘ W DUCHA ŚWIĘTEGO. 1. Duch Święty. Trzecia część Symbolu Wiary dotyczy, jak wiadomo, trzeciej Osoby Trójcy Świętej czyli Ducha Świętego. Jest to fragment Symbolu znacznie krótszy niż jego dwie pierwsze części. Wierzyć w Ducha Świętego, to znaczy przede wszystkim uważać Ducha Świętego za jedną z trzech Osób Boskich. nonton film fast and furious 6 rebahin. Eric Voegelin powiada: "Największy problem dzisiejszych chrześcijan nie polega na tym, że nie mają właściwych odpowiedzi, ale że zapomnieli o pytaniach, które zostały postawione i ku którym owe odpowiedzi zmierzały". W ostatni weekend trochę z rozmysłem, trochę przez przypadek zajrzałem do trzech różnych wywiadów. Pierwszy z nich to rozmowa z nieżyjącą już prof. Hanną Świdą - Ziembą (TP, 4/2012). Drugi z Mariuszem Agnosiewiczem, redaktorem naczelnym portalu ("Wysokie Obcasy" 3/2012), a trzeci to obszerny książkowy dialog Marcina Prokopa z Szymonem Hołownią "Bóg, kasa i rock’n’roll" (Znak, 2011). Moją uwagę przykuły szczególnie ich poglądy na temat wiary i Kościoła. Marcin Prokop pisze, że chociaż "kiedyś próbował uczestniczyć w życiu Kościoła", dzisiaj kieruje się wyczuciem i intuicją w sprawach moralnych. We wczesnej młodości Kościół kojarzył mu się z o. Rydzykiem, pedofilskimi aferami i sępieniem kasy od wiernych. Jezus stał się dla niego legendą, a Bóg "dobrotliwym staruszkiem z długą brodą, który hoduje gołębia" albo "nieokreśloną abstrakcją", tudzież kulturowym symbolem, kodem, elementem tradycji. Mariusz Agnosiewicz, uważa, w czym czuć ducha Karola Marksa, że każda religia jest rodzajem narkotyku, sposobem ucieczki od nieznośnych aspektów rzeczywistości. Uczy myślenia życzeniowego i obiecuje gruszki na wierzbie, a chrześcijaństwo jest jedną z najbardziej uciążliwych i szkodliwych religii. Hanna Świda-Ziemba twierdziła, że jest niewierząca, to znaczy nie wiązała swoich nadziei z żadną religią, ale równocześnie, co świadczy o jej klasie i uczciwości intelektualnej, nie wykluczała istnienia rzeczywistości przekraczającej to, czego możemy obecnie doświadczyć: "Nie wiem, czy jest życie po życiu (...)"Możliwe, że istnieje coś, czego ludzkim umysłem nie sposób ogarnąć. (...) Kto wie, może poznamy to po śmierci? A może nie?" Katolickie wychowanie Najciekawsza w ich wyznaniach wydała mi się inna zbieżność. Mianowicie, wszyscy troje przyznają się do wcześniejszych ścisłych związków z Kościołem i katolickiej kindersztuby. Z czasem coś się załamało. Prokop: "Chociaż wychowałem się w wierzącej i praktykującej katolickiej rodzinie - zostałem ochrzczony, byłem u Pierwszej Komunii Świętej i bierzmowania oraz zbierałem dobre oceny na lekcjach religii - zawsze miałem z "tymi" sprawami problem". Zdaje się, że problem polegał na tym, że red. Prokop w żaden sposób nie potrafił nawiązać kontaktu z Bogiem (tak jak tego oczekiwał), pomimo usilnych prób. "Bardzo chciałem dostrzec jakiś znak obecności Boga. Serio. Liczyłem na jakiś rodzaj niepodważalnego, zindywidualizowanego przeżycia, które będzie boskim mrugnięciem oka w moją stronę". Niestety, czeka na ten boski zew do dzisiaj. Świda-Ziemba: "Ja byłam wychowywana po katolicku, bardzo zdecydowanie, ale straciłam wiarę, mając 16 lat". Pani Profesor nie podaje konkretnych przyczyn tego nagłego zwrotu, poza wzmianką o toczonych w gronie kolegów sporach religijnych, co najprawdopodobniej doprowadziło do jej "religijnego zwątpienia". Profesor w kwestiach religijnych wyznaje sceptycyzm poznawczy Immanuela Kanta, który również uważał, że ludzki rozum jest za słaby, aby mógł dosięgnąć boskich tajemnic. Z natury, jak sądził, nie mamy wglądu w te sprawy, więc nic pewnego nie możemy na temat Boga powiedzieć. Agnosiewicz: "Wychowałem się w małej miejscowości na Dolnym Śląsku, w katolickiej rodzinie, religia była dla mnie ważna". Coś zaczęło pękać w tym monolicie, kiedy tylko młody Mariusz zaczął odkrywać i rozwijać swoje pasje (grupa teatralna, zainteresowanie chemią i komputerami). Poczuł się wówczas tak pochłonięty tymi sprawami, że religia zeszła zupełnie w cień. Oprócz tego, podobnie jak Czesław Miłosz, który "natrafił na trudności (w wierze z powodu swoich współwyznawców" (Traktat teologiczny), redaktor wspomina, że gwoździem do trumny jego wiary była hipokryzja dorosłych: "Każą mi chodzić do kościoła, a sami nie respektują jego nauk". Religia po coś jednak istnieje Interesujący jest też ich stosunek do religii. Wszyscy przyznają, że religia jest do pewnego stopnia przydatna w społeczeństwie i dla samego człowieka. Spełnia funkcję stabilizującą, kojącą i pomocniczą, bez względu na to, czy jej źródło tkwi w skończonej rzeczywistości, lub, czego nie sposób jednoznacznie dowieść, poza tym, co empiryczne. Prokop: "Mój Bóg funkcjonuje jako wymysł człowieka i istnieje w tym sensie, że nie możemy go z naszej kultury, cywilizacji wyrugować, zaprzeczyć, że ten topos w dużej mierze nas ukształtował". Agnosiewicz: "Uciekanie od rzeczywistości jest wprost proporcjonalne do tego, jak ta rzeczywistość jest nieznośna". (…). Większość z nas zawsze będzie cierpiała na różne frustracje, więc jakaś forma ucieczki zawsze będzie potrzebna". Jeśli wzrasta dobrobyt i zadowolenie z życia, automatycznie zmniejsza się popyt na religię. A więc, jeśli dobrze rozumiem Agnosiewicza, realizm poucza, że w gruncie rzeczy religii nie da się ( a nawet nie powinno się), wyeliminować z życia i przestrzeni publicznej, ponieważ wciąż istnieje duże zapotrzebowanie na ten środek uśmierzający. I nie zanosi się, aby kiedyś miało w tym względzie dojść do jakiejś znacznej rewolucji. A jeśli spróbowalibyśmy go usunąć cięciem skalpela, to z czym zostaniemy? Świda- Ziemba: "Nie jestem przeciwniczką religii, bo one pomagają ludziom żyć". Rozbicie o mur niemożności Nie chcę osądzać tych wypowiedzi, ani rzucać gromów. Niemniej, przyznam, że najbardziej w tych wypowiedziach uderzyło mnie odwołanie się ich autorów do wychowania katolickiego. I wzbudziło kilka pytań. Zastanawia mnie przede wszystkim, na czym polegało to katolickie wychowanie, jak głębokie było, skoro nie uchroniło ich od krytycznego zdystansowania się wobec chrześcijaństwa. Jaki przekaz o Kościele, a w jego obrębie o Bogu, do nich docierał? Dlaczego taki jednostronny? Gdzie pozostała część prawdy? Czy takie spłycenie to wyłącznie wina Kościoła? Każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie. Nie mam zamiaru zrzucać wszystkiego na karb wykoślawionego wychowania religijnego, bo przecież zawsze w tej sferze pozostaje margines ludzkiej wolności, oporu, nieświadomości. Człowiek nie jest zdeterminowany wychowaniem, ani jego brakiem. Nie można jednak popadać w drugą skrajność, jakoby zawsze chodziło o w pełni świadomy wybór. Albo całe to gadanie jest niczym innym jak powoływaniem się na utarte stereotypy, aby się wykręcić i usprawiedliwić. Generalizowanie i jednostronność też jest zawiniona, ponieważ płynie z lenistwa i zacietrzewienia. Nie zadali sobie trudu. Skoncentrowali się tylko na wycinku Kościoła. Przyczyny niewiary leżą więc całkowicie po ich stronie, bo to rogate dusze. Można i tak podejść do sprawy. Jednak mnie się wydaje, że to uproszczenie. Nie wszystko da się tutaj wyjaśnić. Dotykamy w tych ludzkich poszukiwaniach i błądzeniach tajemnicy. Dlaczego wielu katolików nie żywi podobnych rozterek? Czy dlatego, że mają żywy kontakt z Bogiem, że głęboko wierzą, rozumieją swoją wiarę, są zawsze zbudowani postępowaniem chrześcijan? Czy nigdy niczym się nie zgorszyli? Nie mieli wątpliwości i wszystko jawi im się jako oczywiste? Eric Voegelin powiada: "Największy problem dzisiejszych chrześcijan nie polega na tym, że nie mają właściwych odpowiedzi, ale że zapomnieli o pytaniach, które zostały postawione i ku którym owe odpowiedzi zmierzały". Po drugie, nie ulega wątpliwości, że niebagatelny wpływ na ostateczny kształt myślenia wielu nowożytnych filozofów, miały uproszczone wizje chrześcijaństwa, z jakimi się zetknęli, albo negatywne doświadczenia z chrześcijanami, z którymi przyszło im żyć. Jeśli, na przykład, Thomas Hobbes widział na co dzień, jak to wyznawcy Chrystusa wszczynają wyniszczające wojny o podłożu religijnym, to trudno się dziwić, że w swoim fundamentalnym dziele "Lewiatan" zarysowuje tak mroczną wizję człowieka, podobnego do zgłodniałego wilka. Wiele antyklerykalnych postaw rodzi się na podobnym gruncie. Popatrzmy dla przykładu, co Mariusz Agnosiewicz wyniósł ze swojego katolickiego wychowania, zakładając, że w cytowanym wywiadzie odnosi się do własnego doświadczenia. Usłyszał że siłą napędową moralności jest wyłącznie strach i poczucie winy: "Nie kradnij, bo zostaniesz ukarany", czyli generalnie "nie rób tego czy tamtego, bo cię Bozia pokarze". A najważniejszym obszarem wykorzeniania zła w młodym człowieku jest seksualność, zwłaszcza masturbacja, na punkcie której, zdaniem Agnosiewicza, Kościół ma hopla. Uważam, że nie można tego powiedzieć o całym Kościele, bo to rzeczywiście jest uogólnienie. Przynajmniej, jeśli chodzi o oficjalne dokumenty dotyczące etyki seksualnej, Kościół kieruje się dzisiaj dużym wyczuciem i wyrozumiałością. Sęk w tym, że jego przedstawiciele nie zawsze je znają i głoszą własne nauki. A dla sporej grupy młodych ludzi to właśnie miejscowy proboszcz lub katecheta jest często pierwszym i jedynym wehikuł katolickiej moralności. Ponadto, prawdą jest, że często nie potrafimy inaczej rozmawiać o moralności niż w formie zakazowo- prawnej. Wiemy, że nie wolno zabijać dzieci nienarodzonych, ale o wiele trudniej uzasadnić ten nakaz pozytywnie. To kosztuje więcej wysiłku. Co więcej, Agnosiewicz wprawdzie wypowiada się krytycznie o religii jako takiej, ale z kontekstu wywiadu wynika, że "religia" to w jego opinii głównie Kościół Katolicki, a szerzej chrześcijaństwo. Mówi bowiem, że "religia uczy wyrachowania", po czym przechodzi do "straszenia piekłem" oraz zakazów w sferze seksualnej i dodaje: "Na szczęście większość katolików podchodzi selektywnie do nauk Kościoła". Ten na poły świadomy przeskok pokazuje, że w naszym kraju, ciągle jeszcze, podstawową wiedzę o religii wiele ludzi czerpie z Kościoła, co także rzutuje na doświadczenie religii jako takiej. W końcu, jeśli spojrzeć na "przyczyny" niewiary tych trzech osób od strony pozytywnej, to w sumie odkryjemy trzy najbardziej podstawowe aspekty katolicyzmu: Prokop: pragnienie żywego i osobistego doświadczenia Boga, nie tylko za pośrednictwem formalnych rytuałów i rodzinno-kościelnych tradycji. Świda-Ziemba: potrzeba intelektualnego uzasadnienia wiary i rozumowej pewności. Agnosiewicz: bezinteresowność etycznego postępowania oraz zgodność wyborów i postaw wierzących z ich słowami i deklaracjami. Można by powiedzieć, że te postulaty trącą nadmiernym idealizmem. Gdyby je bowiem poskładać w jedną całość, to wyszedłby nam niemalże doskonały katolik. A jednak coś w każdej z tych osób nie zagrało, jakieś pragnienie nie zostało zaspokojone. Nie odnaleźli swego miejsca w Kościele, chociaż formalnie w nim są. A może - jak twierdzi ks. Tomasz Halik w "Cierpliwości Boga" - głosy niewierzących są słyszalne po to, "by pomóc nam oczyścić naszą wiarę z "religijnych iluzji?"" publikacja 09:30 Kościół? - pyszni hierarchowie; grzeszni i chciwi księża; bezduszna instytucja; wysokie, bezsensowne wymagania; mętne i zmieniające się z biegiem czasu nauczanie; ciemne karty historii…? - na te pytanie ma odpowiedzieć siódmy blok spotkań cyklu „Poruszyć Niebo i Ziemię". Zastanawiasz się, po co Ci Kościół? Szukasz w nim swojego miejsca? A może wcale się w nim nie odnajdujesz i… nie chcesz mieć z nim nic wspólnego? - pytają prowokacyjnie organizatorzy imprezy, która tym razem będzie przebiegać po hasłem: WIERZĘ W BOGA, NIE WIERZĘ W KOŚCIÓŁ. Próbując wyjść naprzeciw tym zagadnieniom zapewniają rzeczowe i merytoryczne debaty - "bez uciekania od trudnych pytań i owijania w bawełnę"! Poniżej plan najbliższych spotkań cyklu „Poruszyć Niebo i Ziemię”: 1. Słowo dla zniechęconych - ks. Dariusz Szyszka, wtorek 19 maja, godz. Aula 1 , Budynek 23, Kampus SGGW na Ursynowie. Czy można wierzyć bez Kościoła? Wierzyć w Kościół ? - ale w który? Jak być w Kościele, skoro księża „są tacy” ? Ksiądz „też człowiek” czy chodzący ideał? Czy w Kościele jest miejsce dla grzeszników? Nauczanie Kościoła – restrykcyjne wymagania, wymuszanie heroizmu? Czy w Kościele jest miejsce dla osób samodzielnie myślących? Czy nie zgadzając się częściowo z jego nauczaniem mam szansę w nim być? ? Co jest ważniejsze – sztywne zasady czy miłość? Co robić, jeśli nie widzę swojego miejsca w Kościele? 2. "Tak bardzo chciałbym zostać kumplem Twym..." - Muniek Staszczyk w rozmowie o wierze i życiu z ks. Przemkiem "Kawą" Kaweckim, środa 20 maja, godz. Aula 1, Budynek 24, Kampus SGGW na Ursynowie Wokalista legendarnej grupy T-LOVE jakiego jeszcze nie znacie. Muniek opowie o tym, jak postrzega współczesny Kościół i jakie ma doświadczenie tej wspólnoty, odpowie na pytanie „dlaczego chłopaki nie płaczą i nie chodzą do Kościoła?”, a także wyjaśni, co dla niego znaczy „być prawdziwym facetem”. 3. Męskie Rozmowy o Seksie - o. Ksawery Knotz OFMcap, dr Szymon Grzelak, dr n. med. Stanisław Dulko, dr n. med. Grzegorz Południewski, dr Jerzy Rodzeń, czwartek 21 maja, godz. Aula B, SGH Debata o seksie w małżeństwie i antykoncepcji – merytoryczne starcie przedstawicieli „dwóch stron”. Spotkanie nie tylko dla mężczyzn. Jaka jest nauka Kościoła o seksie, czyli co wolno, a czego wolno robić w małżeństwie. Jakie powinno być podejście małżonków do kwestii seksu? Czy można z czystym sumieniem eksperymentować w łóżku? Jakie jest zdanie Kościoła o antykoncepcji? Zabrania jej stosowania, czy dopuszcza jakieś wyjątki? Czy seks zawsze musi nieść za sobą założenia reprodukcyjne? Czy zabranianie parze spontanicznego okazywania sobie miłości poprzez współżycie nie jest czymś złym ? Na czym polega Naturalne Planowanie Rodziny? NPR i antykoncepcja – skuteczność, wady i zalety. 4. Z Archiwum X Kościoła - prof. Paweł Kras, o. prof. Jacek Salij OP, ks. prof. Waldemar Chrostowski, czwartek 27 maja, godz. Aula w Starym BUW, Kampus Główny UW Ciemne karty w historii Kościoła, tajemnicze zakamarki… - obalamy mity, wyjaśniamy nieścisłości ! Inkwizycje, krucjaty, nieomylność papieża, sens dogmatów, zmiany w nauczaniu, wolność sumienia vs nakazy Kościoła. Szczegóły ( program, sylwetki gości i informacje o dojeździe) na stronie: Dodatkowo nagrania wideo spotkań organizowanych w ramach poprzednich bloków projektu: Na kanale ASK Soli Deo: konferencja ks. Piotra Pawlukiewicza „Żyć Mocniej” i panel „Pokonać Siebie”, w którym udział wzięli dwaj medaliści olimpijscy – Michał Jeliński i Szymon Kołecki, oraz najmłodszy zdobywca obu biegunów – Jan Mela. Decyzję o wystąpieniu z Kościoła Paweł oprawił i powiesił nad łóżkiem. - Chciałem odejść, to wszystko. Olgierd Rynkiewicz: - Jako apostata nie uczestniczę w życiu Kościoła. Jestem objęty ekskomuniką. Nie wezmę katolickiego ślubu, nie będę miał katolickiego pogrzebu. To chciałem osiągnąć Lech KamińskiOlgierd Rynkiewicz: - Jako apostata nie uczestniczę w życiu Kościoła. Jestem objęty ekskomuniką. Nie wezmę katolickiego ślubu, nie będę miał katolickiego pogrzebu. To chciałem osiągnąć(fot. Lech Kamiński)- Nie wierzę w Boga - to była najważniejsza motywacja mojej decyzji - mówi Olgierd Rynkiewicz z Torunia. - Nie wierząc w Boga, nie zgadzam się z fundamentalnymi założeniami Kościoła, dlatego nie chciałem w nim tkwić. Przeczytaj także:Bydgoski egzorcysta: "Diabeł chce zaatakować także moją rodzinę"Przemek pochodzi z małej miejscowości. Wieloletni ministrant i lektor. Jeszcze trzy lata temu służył do mszy. W październiku codziennie odmawiał różaniec. Studiuje w Toruniu. Chce wystąpić z prośby o apostazję (odstępstwo, wystąpienie) zaczęli składać Polacy pracujący w Niemczech. Nie chcieli z pensji płacić obowiązkowego podatku kościelnego i rezygnowali z przynależności do Kościoła katolickiego. Od kilku lat o apostatach coraz głośniej w kraju, ale - przynajmniej w naszych diecezjach - to nawet nie jest zjawisko. Np. w diecezji włocławskiej przypadki apostazji są jednostkowe. - Trzy - może cztery w roku - informuje ks. kanclerz Artur Niemira z kurii diecezjalnej. - Pojedyncze przypadki - mówią w kurii bydgoskiej. - W ciągu minionych 4 lat w diecezji płockiej trzy osoby zgłosiły, że chcą formalnie wystąpić z Kościoła - dodają w Statystyki Kościoła Katolickiego jeszcze nie skończył liczenia apostatów we wszystkich diecezjach. W ubiegłym roku w diecezji toruńskiej wystąpiło 8 osób. W ciągu ostatnich pięciu lat - Ale w ubiegłym roku w diecezji krakowskiej wypisało się 168 apostatów - podkreśla apostata Olgierd Rynkiewicz z Torunia. Olgierd na co dzień zajmuje się stroną internetową Jest przedstawicielem handlowym. Idea świeckiego państwa zaprowadziła go do Ruchu Palikota. Został ochrzczony, przystąpił do pierwszej komunii, był bierzmowany. Na lekcje religii w liceum chodził sporadycznie, bo można było podyskutować z księdzem. Nawet na świadectwie miał ocenę z że wrodzona ciekawość, pęd do wiedzy i logiczne myślenie motywowały go do zerwania z wiarą. Postanowił wystąpić z Kościoła. W biurze parafialnym toruńskiej katedry przedstawił księdzu proboszczowi sprawę. - W pierwszej chwili ksiądz nie bardzo wiedział, o co mi chodzi - wspomina Olgierd. - Wczytał się w oświadczenie woli, w którym opisałem moje motywacje (nie wierzy w Boga, nie zgadza się z działalnością instytucji Kościoła, chcąc pozostać w zgodzie z sumieniem, występuje z Kościoła i nie chce być z nim utożsamiany). Nie chciałem też, żeby hierarchowie w mediach wypowiadali się również w moim imieniu, bo w Polsce jest 96 procent katolików. Proboszcz dał mu tydzień czasu do namysłu. Później otrzymał odpis metryki chrztu z adnotacją, że wystąpił z Kościoła katolickiego. - W domu rozeszło się po kościach, ale dowiedziała się o apostazji moja matka chrzestna, mocno zaangażowana w życie Kościoła i podniosła larum - dodaje Olgierd. - Zadzwoniła do mojej babci, do rodziców z troską i z bojaźnią, czy aby nie wplątałem się w podejrzane towarzystwo, np. w jakąś sektę. Wyjaśniłem jej sprawę, uszanowała moje zdanie i obiecała wspierać mnie w poszukiwaniu wewnętrznego spokoju. We wrześniu 2008 roku Konferencja Episkopatu Polski wydała instrukcję postępowania przy formalnym wystąpieniu z Kościoła. Potencjalny apostata musi mieć skończone 18 lat. Umotywować swoją decyzję proboszczowi. Stawić się w parafii z dwoma pełnoletnimi świadkami oraz dostarczyć odpis aktu chrztu, bo apostazji dokonuje się w parafii miejsca zamieszkania, a nie w parafii, w której było się ochrzczonym. Na pierwszej wizycie nigdy się nie kończy. W instrukcji episkopatu jest mowa o "roztropnym czasie do namysłu". - Często jest to naginane - mówi Olgierd i dodaje, że zna przypadki, w których proboszcz wyznaczył termin następnej wizyty za rok, ale i - złośliwie - za dziesięć lat. - Jeszcze trzy lata temu wręcz manifestowałem moją wiarę - wspomina Przemek, kiedyś ministrant i lektor, a dziś toruński student. - W pracy księży z mojej parafii przeszkadzało mi to, że obydwaj byli hipokrytami. Jeden z nich chyba w ogóle nie wierzył w to, co robił. Z pogardą odnosił się do ludzi. Czasem wręcz ich się bał lub brzydził. Był materialistą nastawionym na pieniądze. Mówi, że w społecznościach wiejskich można zauważyć następujący mechanizm: najpierw w parafii pojawia się uduchowiony i dobry dla ludzi ksiądz. Po nim przychodzi materialista, żeby ściągnąć pieniądze. Następnie znowu pojawia się ten spokojny... - Przestałem chodzić do kościoła - przyznaje. - Miałem wtedy 17-18 lat. W tym czasie wielu znajomych odchodziło od Kościoła. Mówi, że nic go już nie łączy z instytucją Kościoła. Nie chce, żeby hierarchowie wypowiadali się w jego imieniu. Prosił rodzinę, żeby z biura parafialnego uzyskała odpis aktu chrztu, ale w jego parafii finansami zarządza organista. Zażyczył sobie stu złotych za wydanie chce sam wybrać się do parafii i wszystko załatwić. - Apostazja będzie się nasilała, ale niekoniecznie będzie związana z wielką dynamiką osób, które się "odkościelniają" czy "odreligijniają" - uważa doktor Paweł Załęcki, socjolog religii z UMK w Toruniu. - Część osób będzie chciało wskazać swoją autonomiczność do stanowienia o samym sobie i będzie usiłowało regulować oficjalnie to, co stało się już wcześniej. Bo czy w dzisiejszym Kościele nie ma niewierzących - praktykujących lub wierzących - niepraktykujących - co opisali już socjolodzy? - Utknąłem w połowie, ponieważ napotkałem problemy u proboszcza - przyznaje Marcin ze Szczecina, który akurat na kilka dni wpadł do Torunia. - Wniosek złożyłem u proboszcza, ale on nic z nim nie zrobił. Powiedział, że nie zamierza wysyłać do kurii mojego wniosku. Kiedy zacząłem pytać, gdzieś zniknął, po kwadransie wrócił, zaczął mnie straszyć, że wezwie policję. No i wyzwał mnie od "psychicznego". Zaznaczył tylko w kartotece, że złożyłem wniosek apostazji. Nie czułem się nigdy związany z Kościołem. Teraz już tak bardzo nie zależy mi na sformalizowaniu mojej sprawy, ale na pewno jej tak nie zostawię. Marcin pochodzi z rodziny katolickiej, ale nie za bardzo praktykującej. - Do bierzmowania, choć przyciskali, już nie przystąpiłem. Religia w szkole nigdy nie jest na początku lub na końcu zajęć, tylko wciśnięta w środek. Trzeba było się pojawiać. Startowałem nawet w konkursach wiedzy religijnej i wygrywałem je dla szkoły - przyznaje. - Ale przez to, że dyskutowałem na lekcjach, zawsze miałem niższe oceny od tych, co nie zadawali trudnych pytań. W gimnazjum uczył nas ksiądz, który nie potrafił niczego wytłumaczyć, a wtedy się denerwował. Postanowiłem nie należeć do czegoś, czego nie czuję. Mama bała się, że wplątałem się w satanizm. Później przez dwa lata nie przyjmowała księdza na kolędzie. Pewnie wstydziła się za mnie. - Ostatni raz, tak szczerze, z głębi serca, modliłem się w wieku 15-16 lat - mówi Paweł Sowa z Jabłonowa Pomorskiego. Dziś uważa, że trzeba wziąć życie w swoje ręce. Pochodzi z rodziny katolickiej, ostatnim sakramentem było małżeństwo, ale to już chyba nieaktualna sprawa, bo o żonie mówi w czasie przeszłym. Podczas Woodstocku spotykał krisznowców, ale wiary nie chciał zmieniać. - Wcześniej wydawało mi się, że coś mną kieruje, wierzyłem - wspomina. - W wieku 16-17 lat chodziłem z kolegami co niedzielę do kościoła. Później stałem się ateistą, a apostazja była tego wypadkową. Kościół reprezentuje nauki, ideały, pod którymi nie mogłem się już podpisać. Denerwowało mnie, że księża interesują się tylko pieniędzmi. Od chrztu po pogrzeb trzeba za coś płacić. Trzeba mieć pieniądze, żeby wierzyć. Najpierw ksiądz mi powiedział, że nawet jak mu nic nie zapłacę, to ochrzci moje dziecko, a później zajrzał do koperty i zapytał, jak za dwadzieścia złotych ma utrzymać kościół? A ja za dużo wtedy nie zarabiałem. Chciałem formalnie zerwać wszelkie więzi, żeby władze Kościoła nie ujmowały mnie w swoich mówili mu, że robi źle. - Moje odejście nie wynika z buntu przed Kościołem, z chwilowego skłócenia, bo nie podoba mi się ksiądz, a z braku wiary w Boga. 17 marca 2011 roku przyszedł do biura parafialnego zapytać o swoją sprawę. Wszedł w czapce i z "dzień dobry" na ustach zamiast "pochwalony", co na tyle zirytowało księdza wikarego, że ten złapał go za ubranie i ze słowem "spierd...aj" wyrzucił za drzwi. Na YouTube do dziś można wysłuchać tego zajścia, ponieważ wszystko nagrał ukrytym dyktafonem. - Ludzie nie chcieli wierzyć, że coś takiego miało miejsce - mówi Paweł Sowa. - Zarzucali mi, że sprowokowałem wikarego, ale na tym nagraniu słychać, który z nas zachowywał się internautów nie są jednoznaczne. Jedni piszą, że Paweł sprowokował zajście, inni stoją po jego stronie. Zjazdy apostatów odbyły się już w Gdyni, Toruniu i Warszawie. Na ostatnim postanowili, że jednak cyklicznie będą spotykać się w Toruniu. Na zjeździe w Warszawie było ok. stu osób. Na innych 50-60. Czy w tym roku będzie więcej? - Będzie EURO, dlatego trudno coś prognozować - mówi Olgierd. - Osoby, które chcą - mówiąc popularnie - wypisać się z Kościoła - pytamy o powody takiej decyzji - mówi ks. kanclerz Artur Niemira z włocławskiej kurii diecezjalnej. - Często okazuje się, że wiara tych ludzi nie była rozwijana. Dzieci może jeszcze przystępują do komunii świętej, ale później, jeśli widzą, że rodzice nie chodzą z nimi do kościoła, nie przystępują do sakramentów, nie nauczyli je modlitwy, to one same do kościoła nie przyjdą. I człowiek, który nie został wychowany w wierze, dorasta bez wartości. Dlatego tak ważna jest rodzina. Wcześniejsze odejścia z Kościoła też miały miejsce, ale nie były tak sformalizowane. Jeśli mówimy o kilku przypadkach odejść w roku, to nie ma mowy o modzie. Dziś jest większy dostęp do portali internetowych propagujących apostazję. I osoby, które chcą wystąpić z Kościoła, są na nich ośmielane do takiej decyzji. - Uważam, że apostazja nie jest masowym exodusem z Kościoła, ale nasze sprawy powinny być załatwiane poważnie - podkreśla Paweł Sowa. Podaje też przykład jednego z apostatów, który przygotował prowokację polegającą na poproszeniu w biurze parafialnym o odpis aktu chrztu, bo chce być świadkiem na chrzcie. Jako apostata obłożony jest ekskomuniką i nie wolno mu piastować takiej funkcji. Ale zgodę dosłał. Czyli nikt oficjalnie w kartotece nie zaznaczył, że wystąpił z e-wydanie » Kościół? - pyszni hierarchowie; grzeszni i chciwi księża; bezduszna instytucja; wysokie, bezsensowne wymagania; mętne i zmieniające się z biegiem czasu nauczanie; ciemne karty historii…? - na te pytanie ma odpowiedzieć siódmy blok spotkań cyklu „Poruszyć Niebo i Ziemię". Zastanawiasz się, po co Ci Kościół? Szukasz w nim swojego miejsca? A może wcale się w nim nie odnajdujesz i… nie chcesz mieć z nim nic wspólnego? - pytają prowokacyjnie organizatorzy imprezy, która tym razem będzie przebiegać po hasłem: WIERZĘ W BOGA, NIE WIERZĘ W KOŚCIÓŁ. Próbując wyjść naprzeciw tym zagadnieniom zapewniają rzeczowe i merytoryczne debaty - "bez uciekania od trudnych pytań i owijania w bawełnę"! Poniżej plan najbliższych spotkań cyklu „Poruszyć Niebo i Ziemię”: 1. Słowo dla zniechęconych - ks. Dariusz Szyszka, wtorek 19 maja, godz. Aula 1 , Budynek 23, Kampus SGGW na Ursynowie. Czy można wierzyć bez Kościoła? Wierzyć w Kościół ? - ale w który? Jak być w Kościele, skoro księża „są tacy” ? Ksiądz „też człowiek” czy chodzący ideał? Czy w Kościele jest miejsce dla grzeszników? Nauczanie Kościoła – restrykcyjne wymagania, wymuszanie heroizmu? Czy w Kościele jest miejsce dla osób samodzielnie myślących? Czy nie zgadzając się częściowo z jego nauczaniem mam szansę w nim być? ? Co jest ważniejsze – sztywne zasady czy miłość? Co robić, jeśli nie widzę swojego miejsca w Kościele? 2. "Tak bardzo chciałbym zostać kumplem Twym..." - Muniek Staszczyk w rozmowie o wierze i życiu z ks. Przemkiem "Kawą" Kaweckim, środa 20 maja, godz. Aula 1, Budynek 24, Kampus SGGW na Ursynowie Wokalista legendarnej grupy T-LOVE jakiego jeszcze nie znacie. Muniek opowie o tym, jak postrzega współczesny Kościół i jakie ma doświadczenie tej wspólnoty, odpowie na pytanie „dlaczego chłopaki nie płaczą i nie chodzą do Kościoła?”, a także wyjaśni, co dla niego znaczy „być prawdziwym facetem”. 3. Męskie Rozmowy o Seksie - o. Ksawery Knotz OFMcap, dr Szymon Grzelak, dr n. med. Stanisław Dulko, dr n. med. Grzegorz Południewski, dr Jerzy Rodzeń, czwartek 21 maja, godz. Aula B, SGH Debata o seksie w małżeństwie i antykoncepcji – merytoryczne starcie przedstawicieli „dwóch stron”. Spotkanie nie tylko dla mężczyzn. Jaka jest nauka Kościoła o seksie, czyli co wolno, a czego wolno robić w małżeństwie. Jakie powinno być podejście małżonków do kwestii seksu? Czy można z czystym sumieniem eksperymentować w łóżku? Jakie jest zdanie Kościoła o antykoncepcji? Zabrania jej stosowania, czy dopuszcza jakieś wyjątki? Czy seks zawsze musi nieść za sobą założenia reprodukcyjne? Czy zabranianie parze spontanicznego okazywania sobie miłości poprzez współżycie nie jest czymś złym ? Na czym polega Naturalne Planowanie Rodziny? NPR i antykoncepcja – skuteczność, wady i zalety. 4. Z Archiwum X Kościoła - prof. Paweł Kras, o. prof. Jacek Salij OP, ks. prof. Waldemar Chrostowski, czwartek 27 maja, godz. Aula w Starym BUW, Kampus Główny UW Ciemne karty w historii Kościoła, tajemnicze zakamarki… - obalamy mity, wyjaśniamy nieścisłości ! Inkwizycje, krucjaty, nieomylność papieża, sens dogmatów, zmiany w nauczaniu, wolność sumienia vs nakazy Kościoła. Szczegóły ( program, sylwetki gości i informacje o dojeździe) na stronie: Dodatkowo nagrania wideo spotkań organizowanych w ramach poprzednich bloków projektu: Na kanale ASK Soli Deo: konferencja ks. Piotra Pawlukiewicza „Żyć Mocniej” i panel „Pokonać Siebie”, w którym udział wzięli dwaj medaliści olimpijscy – Michał Jeliński i Szymon Kołecki, oraz najmłodszy zdobywca obu biegunów – Jan Mela. «« | « | 1 | » | »» Papież Franciszek powiedział w środę podczas audiencji generalnej w Watykanie, iż nie można mówić: „wierzę w Boga, ale nie w Kościół i w księży”. Wiernym przypomniał, że przynależność do Kościoła nie jest tylko faktem zewnętrznym i formalnym. Zwracając się do ponad 50 tys. osób zebranych na placu Świętego Piotra papież oświadczył: „Podczas gdy Kościół jest matką chrześcijan, czyni chrześcijanami, jest jednocześnie złożony z nich. Nie jest czymś innym od nas samych, należy go postrzegać jako sumę wierzących”. „Niektórzy mówią: 'wierzę w Boga, ale nie w Kościół, nie w księży'. Ale Kościół to nie tylko księża. Kościół to my wszyscy. Jeśli ktoś powiada, że wierzy w Boga, a nie wierzy w Kościół, mówi, że nie wierzy w samego siebie” - dodał Franciszek. Przypominał, że „chrześcijanami nie stajemy się w laboratorium”. Zachęcał do tego, by „kochać Kościół tak, jak matkę, potrafiąc także zrozumieć jego wady”. Uczestników audiencji generalnej papież poprosił, by sprawdzili datę swego chrztu. „Oto wasze zadanie domowe” - podkreślił. Wyraził opinię, że dzień ten należy świętować. Zwracając się po włosku do Polaków Franciszek mówił, że „przynależność do Kościoła nie jest faktem tylko zewnętrznym i formalnym”. „Ta więź ma charakter wewnętrzny i życiodajny; taki, jaki ma dziecko z własną mamą” - powiedział papież. Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo

nie wierze w kościół